آن دم که مرا می زده بر خاک سپارید

         زیر کفنم خمره ای از باده گذارید

         تا در سفر دوزخ از این باده بنوشم

         بر خاک من از ساقه انگور بکارید

                                                        آن لحظه که با دوزخیان کنم ملاقات

                                                        یک خمره شراب برم به سوغات

                                                        هر قدر که در خاک ننوشیدم از این باده صافی

                                                        بنشینم و با دوزخیان کنم تلافی

        جز ساغر و پیمانه و ساقی نشناسم

         بر پایه ی پیمانه و شادیست اساسم

         گر همچو همای از عطش عشق بسوزم

         از آتش دوزخ نهراسم . . . نهراسم